Herzlich willkommen auf der Internetseite
des Jagdverein 'Jenot' in Paslek

Es ist ein Hobby, eine Leidenschaft, eine Wissenschaft, ein Handwerk. Die Jagd ist für ihre Liebhaber ihr ganzes Leben, eine Form der Selbstverwirklichung. Es wird mit vielen großen Emotionen verbunden und ganz oft als Vorwand benutzt um der Natur ein Stück näher zu kommen. Die Gegner der Jagd kritisieren den zynischen Umgang mit Lebewesen die als Schießscheiben für harte mit Flinten bewaffnete Typen dienen. Allerdings ist Jagd für eine steigende aber kleine Gruppe von Menschen eine professionelle Methode zu einer optimalen Allokation natürlicher Ressourcen. Zu dieser Gruppe gehört natürlich auch unser Verein.

Welcome to 'Jenot' hunting association
in Pasłęk

Hunting has many faces. It is a hobby, passion, skill and knowledge. For its supporters, hunting is a way of life. It evokes emotions and allows to get closer to nature. For its opponents, it is a cynical way of treating living creatures as shooting targets. However, for growing, yet still a small group, hunting is a professional management of the natural resources to maintain sustainable environment. And members of our our association belong to this very group.

Kultura historycznie

Historyczne uwarunkowania rozwoju polskiej kultury łowieckiej

O myśliwskim charakterze życia pierwotnych ludów świadczą najstarsze odkrycia archeologiczne. Łowy, obok zbie­ractwa roślinnego, stanowiły wtedy podstawowe zajęcie ludzi dostarczając pożywienia, okryć i materiałów do wyrobu narzędzi oraz broni. Na obszarze ziem polskich, po ustąpieniu lodowca, rozwijały się liczne kultury łowieckie. W okresie wpływów rzym­skich nastąpił wzrost zainteresowania łowiectwem, głównie na skutek zapotrzebowania na skóry i futra zwierząt, będące cen­nymi przedmiotami wymiany, a zarazem rodzajem środka płatni­czego. W ówczesnych społecznościach myśliwskich, pomimo braku obostrzeń prawnych, coraz większe znaczenie miały świadome zachowania oparte o zasady współżycia i kształtują­ce się wielopokoleniowe tradycje łowieckie.

 

W IX-X wieku powstały wczesnopaństwowe terytorial­ne organizacje plemienne, a w X wieku swoboda uprawiania łowów została ograniczona przez tzw. łowieckie regale panują­cego. Zostało ono wprowadzone prawdopodobnie za panowa­nia Bolesława Chrobrego i dawało władcy wyłączne prawo do łowów na zwierzynę grubą. Władca z kolei obdarzał prawem do łowów dostojników królewskich, duchowieństwo oraz rycerzy, najstarsze znane przywileje sięgają XII wieku (Samsonowicz 1991).

 

W drugiej połowie XIV wieku łowy weszły w skład prawa rycerskiego stając się powszechnym udziałem tego stanu, a następnie szlachty. Prawo polowania przekształcono z osobistego przywileju rycerstwa w przywilej własności ziem­skich.

 

Od XV wieku powiązanie prawa polowania z posiadaniem własności ziemskich stało się główną koncepcją polskiego usta­wodawstwa łowieckiego (Kowalska i Szczepkowski 1956).

 

W czasach piastowskich i jagiellońskich, łowy były powszechnym królewskim rytuałem, a dwór monarchy stanowił najważniejszy ośrodek łowiectwa. Prawie wszyscy polscy wład­cy łowy darzyli pasją, zamiłowaniem i znawstwem. Łowy królew­skie stały na wysokim poziomie, zwłaszcza pod względem orga­nizacji, uroczystej oprawy, a także odznaczały się ?szlachetną" postawą wobec zwierzyny. Wówczas to tworzyły się korzenie tradycji myśliwskiej i zasad etycznych, często przez władców wnikliwie przestrzegane i pielęgnowane, a których naruszenie przez uczestników i pomocników było znacząco karane. Wielkie łowy na grubego zwierza, urządzano zwykle z licznym orsza­kiem, udziałem członków rodziny królewskiej, duchownych i możnych dostojników królewskiego dworu.

 

W XVI wieku naj­większą popularnością odznaczało się sokolnictwo.

W okresie rządów władców elekcyjnych charakter łowiectwa z wolna traciły blask i szlachetność. Zainteresowania łowieckie władców elekcyjnych, obok sokolnictwa, przejawiały się głównie w polowaniach na zwierzynę drobną. Panowanie Stefana Batorego (1576-1586) i Jana III Sobieskiego (1674-1696), było ostatnim okresem świetności Rzeczypospolitej, odznaczając się szlachetnością obyczajów i echem najpiękniejszych tradycji w historii królewskiego łowiectwa.

 

Czasy saskie (1697-1763) były okresem niechlubnym w historii polskiego łowiectwa. Łowy stanowiły tło dla hucznych, obfitujących w przepych zabaw, połączonych z biesiadami i tur­niejami. Polowania ówczesne odbiegały od dawnej polskiej tra­dycji łowieckiej.

 

Okres zaborów (1772-1918) był czasem drastycznego ograniczenia swobód osobistych i społecznych oraz możliwości rozwoju w różnych dziedzinach życia, w tym łowiectwa.. Przetrzebione zwierzostany oraz rozpanoszone kłu­sownictwo stanowiły zasadniczo o niskim poziomie łowiectwa w tym czasie.

 

W okresie I wojny światowej wykonywanie polowań było okresowo zakazane i ograniczone na znacznym obszarze ziem polskich, a ludność cywilna nie mogła posiadać broni myśliwskiej. Podczas wojny światli właścicie­le majątków ziemskich, zwykle będący myśliwymi, wykazywali dbałość o zwierzynę podejmując działania służące złagodzeniu niedostatków pożywienia i trudnych warunków bytowania.

 

W okresie międzywojennym (1918-1939) łowiectwo było stosunkowo popularnym rodzajem rozrywki i zajęć towarzy­skich, zwłaszcza wśród ziemiaństwa, arystokracji i mieszczań­stwa. Do najważniejszych wydarzeń tego okresu należy zaliczyć utworze­nie jednolitej organizacji polskich myśliwych - Polskiego Związku Łowieckiego, którego dzieje są nierozerwalnie związa­ne z historią polskiego łowiectwa. We współ­pracy z Wojskiem Polskim rodziło się wtedy strzelectwo myśliwskie, a pierwsze zawody strzeleckie w Warszawie zorga­nizowano w 1924 roku. Po okresie zaborów polska kynologia wymagała odbudowy, ze względy na całkowity brak psów raso­wych i rodowodowych stanowiących podstawę hodowli.

 

II wojna światowa zniweczyła osiągnięcia okresu mię­dzywojennego. Ludność polską dotyczyły zakazy pozyskiwania zwierzyny, przebywania na terenach leśnych, a przede wszyst­kim zakaz posiadania broni (Mielnikiewicz 2008). Członkowie władz Polskiego Związku Łowieckiego kontynuowali działalność w konspiracji.

 

Okres po 1945 roku należał do niezwykle trudnych dla działalności łowieckiej. Nastąpił znaczny wzrost liczby myśli­wych i idące za tym zmiany składu socjalnego PZŁ. Masowy napływ różnego pokroju ludzi, często przypadkowych i bez łowieckich tradycji, wpłynął znacząco na obniżenie poziomu łowiectwa oraz walorów etycznych. Zasady etyki oraz zwyczaje łowieckie przez wielu myśliwych nie były kultywowane, co wynikało głównie z braku lub niedostatecznego szkolenia kandydatów na myśliwych oraz braku upowszechniania zasad etyki i tradycji.

 

 

Od lat 60. XX wieku w wielu kołach łowieckich i ośrod­kach hodowli zwierzyny licznie organizowano polowania dla myśliwych zagranicznych (tzw. ?polowania dewizowe?).

Pomimo wspomnianych wydarzeń histo­ryczny wkład wartości materialnych i duchowych do dorobku łowieckiego świadczy o właściwym podejściu całej rzeszy myśli­wych do pasji, którą realizują. Powinno się to kultywować, gdyż współczesną powinnością i etycznym przesłaniem łowiectwa jest bowiem dbałość o zachowanie świata przyrody w stanie nie­zmienionym dla następnych pokoleń.

 


Zródło: "Łowiectwo" Henryk Okarma, Andrzej Tomek,

Specjalistyczny rozdział : Krzysztof Jan Szpetkowski
Wydawnictwo Edukacyjno-Naukowe H2O
Kraków 2008, Wydanie I