Kuna leśna (tumak)
Występowanie
Zasiedla całą niemal Europę oraz części Azji, lecz gęstość populacji jest zróżnicowana. Na niektórych obszarach występuje niezwykle rzadko. Kuna leśna jest dużo bardziej płochliwa od kuny domowej, dlatego też szuka schronienia w dużych ostojach leśnych. Jednak według najnowszych badań zamieszkuje obecnie także mniejsze lasy i zagajniki, zbliżając się coraz bardziej do obszarów zamieszkanych przez człowieka.
Wygląd
Kuna leśna ma ciało i kończyny nieco dłuższe od kuny domowej, waży jednak nieznacznie mniej. Jej futro ma długi włos, jest gęste, miękkie i błyszczące. Futro jest szczególnie cenionym trofeum myśliwskim. Nos ma czarny w przeciwieństwie do kuny domowej, której nos jest raczej różowy. Żółtawa, wydłużona, nierozwidlona plama na podgardlu nie jest jednoznaczną cechą różniącą oba gatunki. Podeszwy stóp kuny leśnej są najczęściej owłosione w przeciwieństwie do nieowłosionych stóp kuny domowej, dlatego jej trop, w zależności od owłosienia, jest mniej lub bardziej zatarty, a pazury mniej widoczne. Jednak także ta cecha u obu gatunków wykazuje indywidualne różnice, tak że nie jest to całkowicie pewny znak rozpoznawczy. Możliwość pewnego rozróżnienia, tyle że już na odstrzelonym osobniku, daje ostatni górny ząb trzonowy, który u kuny domowej ma od strony zewnętrznej nacięcie, w zasadzie niewystępujące u kuny leśnej.
Pożywienie
Kuna leśna żywi się ssakami, od myszy po królika, i ptakami, jeśli zdoła je upolować. Ponadto zjada jaja, żaby i owady, a także pokarm roślinny, np. owoce i różne jagody.
Tryb życia: Z wyjątkiem okresu godowego samce i samice żyją oddzielnie. Kuna zamieszkuje drzewa, doskonale się wspina, porusza się najczęściej w górnych regionach drzew, skacząc z jednego na drugie i polując zręcznie na swoją zdobycz, np. wiewiórki. Kuna leśna poluje głównie nocą, ale czasami także w ciągu dnia.
Większą upolowaną zdobycz zabija, gryząc ją w kark, mniejszą bezpośrednim ugryzieniem w głowę. Znajdowane niekiedy ofiary kuny leśnej często są pozbawione głowy.
Z kolei jaja wypite przez kunę leśną można poznać po nagryzionych poprzecznie prostokątnych otworkach.
Kuna leśna na swoje schronienie wybiera najczęściej dziuple (np. wykute przez dzięcioła czarnego), gniazda ptaków drapieżnych, dziuple wiewiórek lub sterty chrustu.
Cieczka: W okresie godowym samiec i samica gonią się w koronach drzew, głośno przy tym skrzecząc, piszcząc i parskając. Młode około pięciu tygodni pozostają ślepe i są karmione przez matkę do szóstego/ósmego tygodnia życia. Wówczas po raz pierwszy opuszczają wyściełaną przez samicę kryjówkę. W razie jakiegokolwiek zagrożenia samica przenosi swoje potomstwo do innego schronienia.
BIOLOGIA
Gatunek: Kuna leśna (Martes martes),
Rodzina: Łasicowate (Mustelidae),
Podrodzina: Łasice właściwe (Mustelinae),
Rodzaj: Martes
Długość ciała, ciężar: d 48-53 cm, 1-1,9 kg; 5 40-45 cm, 1-1,3 kg.
Futro
Grzbiet i ogon ciemnobrunatne z żółtawym podszyciem; brzuch i wewnętrzna część kończyn jasnobrunatne, żółtawa plama na podgardlu i spodzie szyi, u dołu najczęściej zaokrąglona.
Rozmnażanie
Okres godowy (cieczka): lipiec-sierpień; ciąża trwa około 9 miesięcy łącznie z ciążą utajoną; liczba młodych: 3-4.
W REWIRZE
Odchody: Odchody wałeczkowate zakończone z jednej strony szpiczastym czubkiem, szerokości około 1,5 cm.
Trop: Odciski stóp z widocznymi 4 lub 5 palcami wraz z pazurami, trzy- do czteropłatowych podeszew, przednie kończyny dodatkowo z podeszwami pięt. Obrazy tropów: 1. krok wolny: grupy składające się z czterech odcisków w dość dużych odstępach od siebie; 2. odciski ułożone parami: grupy tropów składające się z trzech odcisków, ponieważ jedna tylna stopa wchodzi w miejsce przedniej, druga natomiast stawiana jest nieco obok. 3. trop w ucieczce: odciski tylnych stóp przed odciskami przednich stóp.
Rodzaje polowań
Zastawianie pułapek, zasiadka przy przesmyku, wybębnianie, chodzenie świeżym tropem na śniegu, polowanie na wab.
Trofea: Futro, cały preparat.
Źródło: Zwierzęta łowne, Ekkehard Ophoven, Wydawnictwo Muza SA, Wydanie I, Warszawa 2006