Jeleń sika

Występowanie

Jeleń sika tak jak jeleń szlachetny zaliczany jest do rodzaju Cervus. Pochodzi z Azji Wschodniej. Po początkowej aklimatyzacji i przyjęciu się w parkach i zagrodach występuje obecnie w niewielkich grupach w wielu krajach Europy. Zwierzęta te preferują lasy liściaste i mieszane o lekkich prześwitach, porastające średniej wielkości góry. Podobnie jak daniele europejskie, jelenie sika chętnie przebywają latem na polach zbożowych.

Wygląd

Jeleń sika jest mniejszy od daniela europejskiego. Rozmiar ciała i ciężar mogą się bardzo różnić, zależnie od danej populacji. Krępe ciało osadzone jest na krótkich nogach (badylach), ogon (kwiat) jest stosunkowo krótki i niezbyt ruchliwy. Charakterystyczne są jasne szczotki włosów poniżej stawu skokowego tylnych badyli. Już młode byki (począwszy od ok. 3. łba) noszą zimą bujną grzywę. Rozróżnia się podgatunek o silniejszej tuszy (C.n. horturolum), która powstała w wyniku skrzyżowania z jeleniem szlachetnym, oraz słabszy i mniej cętkowany podgatunek - jelenia japońskiego (C. n. nippon), występującego głównie z Japonii. Jeleń sika podobnie jak jelenie szlachetne ma resztkowe kły w górnej szczęce (grandle).

Poroże

Podobnie jak jeleń szlachetny, jeleń sika nakłada po roku pierwsze poroże (poje-dynce szpice). Starsze byki wykształcają stosunkowo niewielkie poroże, które mimo wzrastającej grubości rzadko wykracza poza formę ósmaka, którą osiąga już w trzecim łbie. Rozwój poroża wchodzi w kulminacyjną fazę między siódmym a ósmym łbem.

Pożywienie

Jeleń sika, podobnie jak daniel europejski zjada pokarm zarówno bogaty, jak i ubogi we włóknik, jednak z przewagą pokarmu grubowlóknistego. Jego różnorodne pożywienie obejmuje głównie trawy i zioła, a ponadto pąki, pędy, maliny, jeżyny oraz rośliny okopowe, np. buraki.

Sposób życia

Jeleń sika jest wyjątkowo przywiązany do swoich ostoi, przemieszcza się jedynie w ich niewielkim promieniu. Młode byki oraz te w średnim wieku żyją w chma-rach, starsze w małych grupkach, a stare osobniki wiodą zazwyczaj samotny tryb życia. Chmary rodzinne składające się z licówek, jałówek bądź szpicaków i cieląt trzymają się z dala od innych rodzin, nawet przebywając na wspólnie użytkowanym żerowisku. Zimą łanie gromadzą się w większe chmary, do których przyłączają się także pojedyncze młod-sze byki. Jeleń sika kąpie się i tarza w błocie.
Gwizdowisko: Pod koniec sierpnia byki ściągają do ostoi łań i zaznaczają własne tery-torium gwizdowiska. Wydają z siebie w krótkich seriach przeciągle dźwięki przypominające gwizd, po których może następować nawet wielogodzinna pauza. U jeleni sika nie występuje pojęcie byka stadnego. W miejscu gwizdowiska przebywają najpierw stare byki, aż do zakończenia swoich czynności godowych, następnie ich miejsce zajmują byki w średnim wieku. Rzadko dochodzi do poważnych walk między bykami - jedynie między równorzędnymi przeciwnikami. Długość trwania gwizdowiska może się zmieniać w zależności od składu wiekowego stada.

BIOLOGIA

Gatunek: Jeleń sika (Cervus nippon)
Podrodzina: Jelenie właściwe (Cervinae)
Długość ciała, ciężar: <5 110-130 cm, 30-55 kg, 9 100-120 cm, 25-30 kg

Umaszczenie

Suknia letnia: żółtoczerwona z jasnymi plamkami i jasnymi partiami brzucha, z ciemną pręgą sięgającą ogona oraz białym lustrem; suknia zimowa: szaro- lub czarnobrunatna z czarną pręgą. Poroże: Zrzucanie marzec/początek kwietnia; wycieranie koniec lipca? sierpień/wrzesień.
Rozwój uzębienia kończy się ok. 28. miesiąca życia.

Rozmnażanie i przyrost

Gwizdowisko: wrzesień/październik-listopad (grudzień); ciąża trwa 30-31 tygodni; liczba młodych (jeden, rzadko dwa cielaki). Przyrost: 1 cielak/ licówka.

W REWIRZE

Odchody: Bobki bez czopka i miseczki, często zbite w długie grudki; wiosną i latem są niekiedy miękkie, nieregularne.

Trop: Podłużny trop podobny do tropu daniela, większy od tropu sarny: długość 5-7 cm, szerokość 2,5-4,5 cm (trop byka jest większy od tropu łani); odcisk podeszwy jest wyraźnie widoczny.

Pozostałe ślady w rewirze: Ślady po wycieraniu i zadanych ciosach porożem, miejsca kąpieli i tarzania się w błocie.

Odstrzał

Główny odstrzał realizowany jest w klasie młodzieżowej; ponadto obejmuje mniej wartościowe osobniki w średnim wieku; dojrzałe jelenie sika odławiane są dopiero od 8.-10. łba.

Rodzaje polowań: Zasiadka, podchód, polowanie z nagonką.
 
Trofea: Poroże, grandle.

Źródło: Zwierzęta łowne, Ekkehard Ophoven, Wydawnictwo Muza SA, Wydanie I,Warszawa 2006